مشخصات این متغیر:
منابع: دارد
پژوهش های داخلی و خارجی: دارد
کاربرد
این مطلب: منبعی برای فصل دوم پایان نامه، استفاده در بیان مسئله و
پیشینه تحقیق و پروپوزال، استفاده در مقاله علمی پژوهشی، استفاده در تحقیق
و پژوهش ها، استفاده آموزشی و مطالعه آزاد، آشنایی با اصول روش تحقیق
دانشگاهی
تعداد صفحه: 48صفحه
نوع فایل:word
توضیحات از متن فایل
یکی از روشهای شناسایی ماهیت برنامهریزی استراتژیک بررسی تفاوت آن با
سایر روشهای برنامهریزی است. امروزه در سازمانهای پیشرفته و در سطوح
مختلف سازمانها، برنامهریزی به سه صورت اساسی برنامهریزی استراتژیک،
برنامهریزی ترفندی و برنامهریزی عملیاتی به شرح زیر جلوه گر میشود.
الف) برنامهریزی استراتژیک:
در این برنامهریزی، اهداف و خطوط کلی و رسالت سازمان در بلندمدت تعیین
میشود. این نوع برنامهریزی جامعیت داشته و در سطوح عالی سازمان شکل
میگیرد؛ در این نوع برنامهریزی چارچوبی مشخص برای برنامهریزی ترفندی و
برنامهریزی عملیاتی ترسیم میشود. این برنامه دارای دید بلندمدت است. در
حکم چتری است که کل سازمان را به نحوی در بر میگیرد.
ب) برنامهریزی ترفندی:
این برنامهریزی که در آغاز در سازمانهای نظامی به کار گرفته شد،
فرایندی است که به وسیله آن، مدیراندستهای از فعالیتهای مرتبط را در
اجرای یک راهبرد تصویر میکنند. به عبارت دیگر، برنامهریزی ترفندی به
مسائلی مربوط میشود که برای رسیدن به هدفهایی، توسط برنامهریزان سطوح
عالی سازمان ترسیم میشوند. این نوع برنامهریزی شامل تدوین هدفها و
انتخاب وسایل لازم برای دستیابی به آن هدفها است. چارچوب زمانی
برنامهریزی ترفندی، کوتاهتر از برنامهریزی استراتژیک است. در نهایت، این
برنامهریزی به وسیله سطوح میانی سازمان انجام میگیرد.
ج) برنامهریزی عملیاتی:
فرایندی است که به وسیله آن، مدیران اجرایی، فعالیت و گامهای ویژهای
را در راستای رسیدن به اهداف مورد نظر ترسیم میکنند. برنامهریزی عملیاتی
چارچوب زمانی کوتاهتری نسبت به دو برنامهریزی استراتژیک و ترفندی دارد؛
این نوع اغلب توسط مدیرانی صورت میگیرد که مسئولیت محدود برای اجرای
هدفهای محدود دارند.
لازم به ذکر است که مرز بین برنامهریزی استراتژیک، ترفندی و عملیاتی کاملاً روشن نیست؛ تفاوت بین این سه برنامهریزی نسبی است.
در خصوص تفاوت بین برنامهریزی استراتژیک و برنامهریزی بلندمدت میتوان به موارد ذیل اشاره کرد:
1- برنامهریزی بلندمدت تنها بر بخشهایی از سازمان تمرکز دارد؛ اما
گستره برنامهریزی استراتژیک سراسر سازمان را در بر میگیرد. تمایز دیگر
این که برنامهریزی بلندمدت آینده را به صورت انتخابی مینگرد؛ در صورتی که
برنامهریزی استراتژیک آینده را به صورت کلی در نظر میگیرد؛
2- برنامهریزی بلندمدت به طور کلی تصویری است از وضعیت مطلوب آینده و
تداوم یا گستره چیزی که از قبل وجود داشته است. این وضعیتها یا اهداف
نهایی، تصویری مطلوب از آینده یا گسترهای از وضعیت موجود هستند. تحقق این
اهداف ممکن است نیازمند انجام تغییراتی در برخی از روشهای انجام کار یا
افزایش در هزینههای مالی و منابع انسانی باشد؛ اما فعالیت اساسی سازمان
همچنان یکسان باقی میماند؛ این امر در برنامهریزی استراتژیک صادق نیست؛
3- برنامهریزی استراتژیک، به دلیل بروز تغییر یا تغییرات مهم در
محصولات یا خدمات آینده سازمان مطرح میشود. با تغییر محیطی که سازمان در
آن عمل میکند، کارکنان سازمان احساس میکنند فرصت جدیدی برای انجام برخی
امور تازه یا متفاوت وجود دارد که در واقع تداوم امور قبلی نیستند. این
حرکت به سوی زمینهای جدید یا بعدی تازه، گام یا جهش به درون چیزی ناشناخته
است؛ این همان چیزی است که از آن به عنوان برنامهریزی استراتژیک نام برده
میشود؛
4- برنامهریزی استراتژیک درصدد شناسایی و حل مسایل استراتژیک است؛ در
حالی که برنامهریزی بلندمدت بر تعیین اهداف، مقاصد و تدوین برنامههای
عملیاتی برای نیل به این اهداف تأکید دارد؛
5- برنامهریزی استراتژیک بیشتر از برنامهریزی بلندمدت بر ارزیابی محیط داخل و خارج سازمان تأکید دارد؛
برنامهریزی استراتژیک نیازمند تغییرات کیفی بوده و شامل تعداد زیادی
برنامه است که براساس مقتضیات محیط انجام خواهند شد؛ در حالی که
برنامهریزی بلندمدت شامل انتظارات معینی است که براساس وضعیت موجود تدوین
میشود.
